Καλότυχοι οι νεκροί, που λησμονάνε
την πίκρια της ζωής. Όντας βυθίσει
ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήσει,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να ‘ναι!
την πίκρια της ζωής. Όντας βυθίσει
ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήσει,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να ‘ναι!
Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης Λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση·
μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει,
αν στάξει γι’ αυτές δάκρυ, όθε αγαπάνε.
στης Λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση·
μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει,
αν στάξει γι’ αυτές δάκρυ, όθε αγαπάνε.
Κι αν πιουν θολό νερό, ξαναθυμούνται,
διαβαίνοντας λιβάδι απ’ ασφοδίλι,
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.
διαβαίνοντας λιβάδι απ’ ασφοδίλι,
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.
Αν δεν μπορείς παρά να κλαις το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν·
θέλουν – μα δε βολεί να λησμονήσουν.
.
Λ. Μαβίλης.
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν·
θέλουν – μα δε βολεί να λησμονήσουν.
.
Λ. Μαβίλης.
Φοβάμαι το σκοτάδι,
τη νύχτα που κυλά
ενώ εσύ τρέμεις ακόμα πάνω στο στήθος μου.
Φοβάμαι να κλείσω τα μάτια,
μήπως εκραγεί ο φόβος μου
και πνίξει όλον τον κόσμο
.
Rifaat Salam
τη νύχτα που κυλά
ενώ εσύ τρέμεις ακόμα πάνω στο στήθος μου.
Φοβάμαι να κλείσω τα μάτια,
μήπως εκραγεί ο φόβος μου
και πνίξει όλον τον κόσμο
.
Rifaat Salam
Περιμένω, ίσως
Τους ανέμους που θυμίζουν μια γυναίκα του βορά
άραγε ήσουν αγκάθι ξεχασμένο στο χέρι μου;
Με αντικρούει
και εξαπολύει τα παγωμένα της ρόδα στο κορμί μου
Τότε εγώ αφήνω το βρεγμένο πουλί να πετάξει
στον αγκάθινο ουρανό της
για να επιστρέψει σαν βράχος θυσιαστηρίου
ή σαν ξεφτισμένο αγκάθι.
Για να της πει:
» Ας συναντηθούμε την προηγούμενη νύχτα»
Θα σε περιμένω.
.
Rifaat Salam
Τους ανέμους που θυμίζουν μια γυναίκα του βορά
άραγε ήσουν αγκάθι ξεχασμένο στο χέρι μου;
Με αντικρούει
και εξαπολύει τα παγωμένα της ρόδα στο κορμί μου
Τότε εγώ αφήνω το βρεγμένο πουλί να πετάξει
στον αγκάθινο ουρανό της
για να επιστρέψει σαν βράχος θυσιαστηρίου
ή σαν ξεφτισμένο αγκάθι.
Για να της πει:
» Ας συναντηθούμε την προηγούμενη νύχτα»
Θα σε περιμένω.
.
Rifaat Salam
Καταμεσής της γης βαδίζω
Όμορφος
Με παλάμες άδειες
και καρδιά ορθάνοιχτη στην ξαφνική μαχαιριά.
Παιχνιδιάρικος πόθος φαντάζουν όλα σε μένα
κι έχω ένα δέντρο να του μάθω
τη γραφή και το τραγούδι.
Έπειτα το αφήνω πίσω μου
και συνεχίζω
καταμεσής της γης να βαδίζω.
Δολοφονημένος.
.
Rifaat Salam
Όμορφος
Με παλάμες άδειες
και καρδιά ορθάνοιχτη στην ξαφνική μαχαιριά.
Παιχνιδιάρικος πόθος φαντάζουν όλα σε μένα
κι έχω ένα δέντρο να του μάθω
τη γραφή και το τραγούδι.
Έπειτα το αφήνω πίσω μου
και συνεχίζω
καταμεσής της γης να βαδίζω.
Δολοφονημένος.
.
Rifaat Salam
Αναρριχήθηκες σε μένα
μέσα από το όνειρο
ή μήπως μέσα από το λήθαργο;
Είσαι η παιδούλα μου
η χαμένη, ή μήπως η ανέφικτη γυναίκα;
Μια γυναίκα που το χρόνο της σκορπά
στους πλάνητες και τους περαστικούς
των δρόμων;
σε σένα ήρθα ο σπιλωμένος, ο κενός,
εγώ ο πάντα προδομένος.
με λήστεψαν.
μέσα από το όνειρο
ή μήπως μέσα από το λήθαργο;
Είσαι η παιδούλα μου
η χαμένη, ή μήπως η ανέφικτη γυναίκα;
Μια γυναίκα που το χρόνο της σκορπά
στους πλάνητες και τους περαστικούς
των δρόμων;
σε σένα ήρθα ο σπιλωμένος, ο κενός,
εγώ ο πάντα προδομένος.
με λήστεψαν.
Μες τη ζωή μου εφορμάς,
σφραγίζεις πίσω σου τη μνήμη
Γυναίκα,
γυμνώσου απ των λόγων σου την τέφρα και πλησίασε
στου δρόμου την άκρη σε προσμένω.
το συναπάντημα μας θα είναι η ολοκλήρωση της σκοτεινιάς
και η θανή του χρόνου
Βύθισε τα χέρια της στη μνήμη μου κι με ξεπλένει
από τα σαπισμένα πλάσματα
από τη σκόνη, από τον καιρό.
από τον ίδιο μου τον εαυτό
με αποκαθαίρει.
Με σκεπάζουν τα χέρια της
κι αυτά αποκαλύπτουν
την καρδιά μου.
Ατσάλι!
Μια ιστορία το κορμί μου
και τα μέλη μου
άνυδροι αγροί.
ποτέ νερό δεν τα ποτίζει, ούτε η λησμονιά.
.
Rifaat Salam
σφραγίζεις πίσω σου τη μνήμη
Γυναίκα,
γυμνώσου απ των λόγων σου την τέφρα και πλησίασε
στου δρόμου την άκρη σε προσμένω.
το συναπάντημα μας θα είναι η ολοκλήρωση της σκοτεινιάς
και η θανή του χρόνου
Βύθισε τα χέρια της στη μνήμη μου κι με ξεπλένει
από τα σαπισμένα πλάσματα
από τη σκόνη, από τον καιρό.
από τον ίδιο μου τον εαυτό
με αποκαθαίρει.
Με σκεπάζουν τα χέρια της
κι αυτά αποκαλύπτουν
την καρδιά μου.
Ατσάλι!
Μια ιστορία το κορμί μου
και τα μέλη μου
άνυδροι αγροί.
ποτέ νερό δεν τα ποτίζει, ούτε η λησμονιά.
.
Rifaat Salam
Η σιωπή στεκόταν εκεί σαν μάρτυρας
Άνοιξα την πόρτα
γλίστρησα σκαρφαλώνοντας
σ’ ένα περαστικό σύννεφο
η σιωπή συνέχιζε να στέκεται εκεί σαν μάρτυρας.
Δύο φορές προκάλεσα βροχή
πέτρες φτιαγμένες από σκόνη
παρόλα αυτά δε βράχηκα
Δυο φορές: Νέφη από δόλιες αναμνήσεις
και δεν βράχηκα
άνοιξα την πόρτα
και γλίστρησα έξω
για να επιστρέψω.
.
Rifaat Salam
Άνοιξα την πόρτα
γλίστρησα σκαρφαλώνοντας
σ’ ένα περαστικό σύννεφο
η σιωπή συνέχιζε να στέκεται εκεί σαν μάρτυρας.
Δύο φορές προκάλεσα βροχή
πέτρες φτιαγμένες από σκόνη
παρόλα αυτά δε βράχηκα
Δυο φορές: Νέφη από δόλιες αναμνήσεις
και δεν βράχηκα
άνοιξα την πόρτα
και γλίστρησα έξω
για να επιστρέψω.
.
Rifaat Salam
Στη λήθη απίθωσα το σώμα και την ιστορία του
Τα μικρά πράγματα της ζωής μου
Στη λήθη εγκατέλειψα τη σκιά μου
Και το αστέρι του μεσημεριού
Με ξεχάσατε
Κι έτσι κατακρημνίζομαι στη γη της αμαρτίας
Για να αναδυθώ και πάλι στους πικρούς μου ουρανούς
.
Rifaat Salam
Τα μικρά πράγματα της ζωής μου
Στη λήθη εγκατέλειψα τη σκιά μου
Και το αστέρι του μεσημεριού
Με ξεχάσατε
Κι έτσι κατακρημνίζομαι στη γη της αμαρτίας
Για να αναδυθώ και πάλι στους πικρούς μου ουρανούς
.
Rifaat Salam
Λύπη λύπη μου που δε μιλιέσαι
αλλά σκάφος βρεμένο στην πανσέληνο είσαι και αστείρευτη παραμυθία
Μες στον ύπνο μου να ρυμουλκείς μοσχονήσια με αναμμένο το μισό στερέωμα…
Ένας αχ ερωτευμένος είμαι και το μόνο που ζητώ αχ αυτό δεν έχω.»
.
Ο. Ελύτης.
αλλά σκάφος βρεμένο στην πανσέληνο είσαι και αστείρευτη παραμυθία
Μες στον ύπνο μου να ρυμουλκείς μοσχονήσια με αναμμένο το μισό στερέωμα…
Ένας αχ ερωτευμένος είμαι και το μόνο που ζητώ αχ αυτό δεν έχω.»
.
Ο. Ελύτης.
Μες στο ταξίδι είναι η λύπη.
Τριγυρίζει τη γη σα βασίλισσα στην άμαξά της,
με μια σκέπη απλή χωρίς περιδέραια χρυσά,
δαχτυλίδια ή άλλα κοσμήματα
μ’ ένα χαμόγελο αδιόρατο μόνο
πάνω στα χείλη της. Τα ταξίδια, γνωρίζει,
είναι μακρά. Η ζωή είναι σύντομη.
Τριγυρίζει τη γη σα βασίλισσα στην άμαξά της,
με μια σκέπη απλή χωρίς περιδέραια χρυσά,
δαχτυλίδια ή άλλα κοσμήματα
μ’ ένα χαμόγελο αδιόρατο μόνο
πάνω στα χείλη της. Τα ταξίδια, γνωρίζει,
είναι μακρά. Η ζωή είναι σύντομη.
Μόλις που πρόφτασα κι αντάλλαξα έναν
θερμόν, είναι αλήθεια, ασπασμό με τον ήλιο.
Αυτό ήταν όλο.
θερμόν, είναι αλήθεια, ασπασμό με τον ήλιο.
Αυτό ήταν όλο.
Κι η λύπη στην άμαξα.
.
Νικηφόρος Βρεττάκος.
.
Νικηφόρος Βρεττάκος.
Ω θλίψη
Έπρεπε να ξεφύγω, αλλιώς ήμουν χαμένος,
αλλά ο άγνωστος του σταθμού με περίμενε κιόλας στην άκρη του ταξιδιού μου.
Ποιος άγνωστος;
Έπρεπε να ξεφύγω, αλλιώς ήμουν χαμένος,
αλλά ο άγνωστος του σταθμού με περίμενε κιόλας στην άκρη του ταξιδιού μου.
Ποιος άγνωστος;
Ήμουν εγώ ο ίδιος νικημένος
κι άνοιγα τις πόρτες στα σταματημένα βαγόνια
κι έβγαινα απ’ την άλλη μεριά του ονείρου.
κι άνοιγα τις πόρτες στα σταματημένα βαγόνια
κι έβγαινα απ’ την άλλη μεριά του ονείρου.
Ω θλίψη, σε μάθαμε από παιδιά,
σχεδόν πριν γνωρίσουμε τον κόσμο.
.
Τάσος Λειβαδίτης.
σχεδόν πριν γνωρίσουμε τον κόσμο.
.
Τάσος Λειβαδίτης.
Γεια σου θλίψη
Καλημέρα θλίψη
έντομο που φωλιάζεις μέσα μου
κι ολονυχτίς καραδοκείς πότε θ’ ανοίξω μάτι…
Στην αρχή σ’ έχω λησμονήσει
κοιτάζω τις γραμμές του ταβανιού
άξαφνα πατείς και μπαίνεις
στη συνείδηση
Έρχεσαι να πικράνεις τον πρωινό καφέ
ν’ αποσπάσεις κάτι απ’ την ελάχιστη χαρά
του χεριού μου στο πόμολο του παραθύρου
φέρνεις ανωμαλίες στο νερό του μπάνιου
προκαλείς το πρώτο δυσάρεστο τηλεφώνημα
είσαι τέρας
μικροσκοπικός Μινώταυρος που ζητάει τροφή
και συντηρείται με το ελάχιστο.
Τρως τρως Μινώταυρε –
είναι σάρκες αυτές δεν είναι αέρας
έτσι που πας δε θ’ απομείνει τίποτε.
Γεια σου θλίψη
Καλημέρα θλίψη
έχεις εγκατασταθεί μονίμως μέσα μας
είσαι χειρότερη από τους ιούς και τους βακίλους
οι φιλόσοφοι σ’ εξετάζουν στο φασματοσκόπιο
έχεις δώσει λαβή σε μιαν εξαίρετη λογοτεχνία…
.
Οδυσσέας Ελύτης.
Καλημέρα θλίψη
έντομο που φωλιάζεις μέσα μου
κι ολονυχτίς καραδοκείς πότε θ’ ανοίξω μάτι…
Στην αρχή σ’ έχω λησμονήσει
κοιτάζω τις γραμμές του ταβανιού
άξαφνα πατείς και μπαίνεις
στη συνείδηση
Έρχεσαι να πικράνεις τον πρωινό καφέ
ν’ αποσπάσεις κάτι απ’ την ελάχιστη χαρά
του χεριού μου στο πόμολο του παραθύρου
φέρνεις ανωμαλίες στο νερό του μπάνιου
προκαλείς το πρώτο δυσάρεστο τηλεφώνημα
είσαι τέρας
μικροσκοπικός Μινώταυρος που ζητάει τροφή
και συντηρείται με το ελάχιστο.
Τρως τρως Μινώταυρε –
είναι σάρκες αυτές δεν είναι αέρας
έτσι που πας δε θ’ απομείνει τίποτε.
Γεια σου θλίψη
Καλημέρα θλίψη
έχεις εγκατασταθεί μονίμως μέσα μας
είσαι χειρότερη από τους ιούς και τους βακίλους
οι φιλόσοφοι σ’ εξετάζουν στο φασματοσκόπιο
έχεις δώσει λαβή σε μιαν εξαίρετη λογοτεχνία…
.
Οδυσσέας Ελύτης.
Τι οσμή έχει άραγε η θλίψη
που κατάβαθα με άγγιξε.
που κατάβαθα με άγγιξε.
Μήπως έχει την οσμή του κεριού
που λιώνει αργά και ταπεινά;
που λιώνει αργά και ταπεινά;
Μήπως μυρίζει θυμίαμα
που διαχέεται εντός μου
που διαχέεται εντός μου
και με γλυκονανουρίζει;
Μπορεί να έχει του ίασμου
Μπορεί να έχει του ίασμου
την ευωδία και την αγνότητά του.
Αχ εσείς κόρες της Τοσκάνης
Αχ εσείς κόρες της Τοσκάνης
που με γιασεμιά
στολίζατε την κόμη
στολίζατε την κόμη
αλείψτε με μύρο την θλίψη
απόψε να την κοιμίσω σαν μωρό.
απόψε να την κοιμίσω σαν μωρό.
Τις νύχτες πεινάει
και χορταίνει
και χορταίνει
στο πρώτο φώς.
.
«Τι οσμή έχει η θλίψη;»
Της Αρετής Μαυροπούλου
.
«Τι οσμή έχει η θλίψη;»
Της Αρετής Μαυροπούλου
Αντίο θλίψη
Καλημέρα θλίψη
Είσαι σημειωμένη μέσα στις γραμμές του ταβανιού
Είσαι σημειωμένη μέσα στα μάτια που αγαπώ
Δεν είσαι ολωσδιόλου η δυστυχία
Γιατί τα χείλια τα πιο φτωχά σε αναγγέλλουν
Με ένα χαμόγελο
Καλημέρα θλίψη
Έρωτας των αγαπημένων κορμιών
Δύναμη του έρωτα
Που η προσήνειά των ξεπετάγεται
Σαν ένα τέρας χωρίς σώμα
Κεφάλι απογοητευμένο
Θλίψη όμορφο πρόσωπο .
Καλημέρα θλίψη
Είσαι σημειωμένη μέσα στις γραμμές του ταβανιού
Είσαι σημειωμένη μέσα στα μάτια που αγαπώ
Δεν είσαι ολωσδιόλου η δυστυχία
Γιατί τα χείλια τα πιο φτωχά σε αναγγέλλουν
Με ένα χαμόγελο
Καλημέρα θλίψη
Έρωτας των αγαπημένων κορμιών
Δύναμη του έρωτα
Που η προσήνειά των ξεπετάγεται
Σαν ένα τέρας χωρίς σώμα
Κεφάλι απογοητευμένο
Θλίψη όμορφο πρόσωπο .
…♡
Paul Eluard.
Οι άγγελοι στέκουν ξάγρυπνοι τις νύχτες
παραμονεύουν τις μεγάλες σιωπές
να διανύσουν τις αποστάσεις
που αφήνουν ανάμεσά τους οι άνθρωποι.
παραμονεύουν τις μεγάλες σιωπές
να διανύσουν τις αποστάσεις
που αφήνουν ανάμεσά τους οι άνθρωποι.
Παίρνουν απ’ το χέρι τα παιδικά πρόσωπα
εκείνα προσμένουν
στις κρυμμένες φωτογραφίες των πορτοφολιών
τα ξεναγούν στον κόσμο που δεν γνώρισαν
και μήτε ποτέ θα γνωρίσουν
τους μιλούν με λέξεις που ξανά δεν θ’ ακούσουν
γιατί όλα εντός μας κάποτε αλλάζουν.
Τα πρόσωπα που αγαπήσαμε
πορεύθηκαν σ’ άλλους δρόμους
κι ό,τι μας αγάπησε
ανασαίνει τώρα ξενιτεμένο στη λησμονιά.
.
Ιωάννης Τσιουράκης – Βροχερά απογεύματα
εκείνα προσμένουν
στις κρυμμένες φωτογραφίες των πορτοφολιών
τα ξεναγούν στον κόσμο που δεν γνώρισαν
και μήτε ποτέ θα γνωρίσουν
τους μιλούν με λέξεις που ξανά δεν θ’ ακούσουν
γιατί όλα εντός μας κάποτε αλλάζουν.
Τα πρόσωπα που αγαπήσαμε
πορεύθηκαν σ’ άλλους δρόμους
κι ό,τι μας αγάπησε
ανασαίνει τώρα ξενιτεμένο στη λησμονιά.
.
Ιωάννης Τσιουράκης – Βροχερά απογεύματα
Μοιάζει χειμώνας ο καιρός μακριά από σένα,
Του χρόνου που γοργά περνά, χαρά μου μόνη!
Τι σκοτεινιά έχω νιώσει! όλα παγωμένα.
Τι γύμνια του Δεκέμβρη! καθετί ερημώνει.
Μα ήταν θέρος σα χωρίσαμε οι δύο,
Και γόνιμο φθινόπωρο, καρπούς που κάνει,
Εντός του είχε της άνοιξης λάγνο φορτίο,
Σα μήτρα χήρα που έχει ο κύρης της πεθάνει.
Για μένα όλη αυτή η σοδειά κι η ευεργεσία,
Ελπίδα ορφανού, καρπός χωρίς πατέρα•
Το θέρος είναι στη δική σου υπηρεσία,
Κι αν λείπεις, τα πουλιά σωπαίνουν στον αέρα•
Κι αν κελαηδήσουνε, η αρμονία θλιμμένη,
Η φυλλωσιά χλωμή, χειμώνα λες προσμένει.
.
Σαίξπηρ – Σονέτο 97.
Του χρόνου που γοργά περνά, χαρά μου μόνη!
Τι σκοτεινιά έχω νιώσει! όλα παγωμένα.
Τι γύμνια του Δεκέμβρη! καθετί ερημώνει.
Μα ήταν θέρος σα χωρίσαμε οι δύο,
Και γόνιμο φθινόπωρο, καρπούς που κάνει,
Εντός του είχε της άνοιξης λάγνο φορτίο,
Σα μήτρα χήρα που έχει ο κύρης της πεθάνει.
Για μένα όλη αυτή η σοδειά κι η ευεργεσία,
Ελπίδα ορφανού, καρπός χωρίς πατέρα•
Το θέρος είναι στη δική σου υπηρεσία,
Κι αν λείπεις, τα πουλιά σωπαίνουν στον αέρα•
Κι αν κελαηδήσουνε, η αρμονία θλιμμένη,
Η φυλλωσιά χλωμή, χειμώνα λες προσμένει.
.
Σαίξπηρ – Σονέτο 97.
Στο γραφικό χωριό Πλάκα – Ελούντα.
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
Η Μονή του Αγίου Γεωργίου, που βρίσκεται μέσα στο φαράγγι του Σεληναρίου, χτίστηκε κατά τη Β’ βυζαντινή περίοδο.
Σύμφωνα με την παράδοση, ένας μοναχός από τη Ρόδο βρήκε στο σημείο μία εικόνα του Αγίου Γεωργίου και έτσι έκτισε ένα εκκλησάκι και ο ίδιος πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του στο σπήλαιο στην απέναντι πλευρά του βουνού.
Είχε μόνος του λαξεύσει τον τάφο του, του οποίου τα ίχνη εντοπίζονται στο σημείο όπου αργότερα υψώθηκε μεγάλος σταυρός, ορατός από την αυλή του ναού. Για ένα διάστημα στα χρόνια της Οθωμανικής Κυριαρχίας δεν είναι γνωστή η χρήση του χώρου.
Πάντως, ορισμένα μικρά κελιά που υπήρχαν γύρω από το ναό φανερώνουν πως λειτούργησε στο χώρο κάποιο κοινόβιο. Το 1934 ξεκίνησαν οικοδομικές εργασίες ίδρυσης κτιρίων και εκμετάλλευσης του περιβάλλοντα χώρου για τη διευκόλυνση των προσκυνητών του Αγίου Γεωργίου.
Σήμερα, ο ναός αποτελεί παρεκκλήσιο της σύγχρονης μονής, φέρει σύγχρονες τοιχογραφίες και μέσα στα όρια του προσκυνήματος υπάρχει πηγή νερού.
Η ανδρική αυτή μονή είναι μία από τις πιο γνωστές της Κρήτης και καθώς ο Άγιος Γεώργιος θεωρείται προστάτης των ταξιδιωτών, αποτελεί παραδοσιακό προσκύνημα των περαστικών.
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
¸.✰✰¸.✰*¨`*✰..¸✰.¸
Φωτογραφίες μου, από την όμορφη διαδρομή μου Άγιος Γεώργιος Σεληνάρι, Ελούντα, Πλάκα, Σπιναλόγκα, το καλοκαίρι που μας πέρασε. Με την αγάπη μου, να είστε καλά όπου κι αν βρίσκεστε.. ευχαριστώ για την επίσκεψη.. 🌷
Αν ανατρέξετε στις ετικέτες στο όνομα «Κρήτη» θα βρείτε αναλυτικότερες αναφορές για το ιστορικό πια νησί της Σπιναλόγκας.
🌷